Farkindasizligimin icsel dokuntusunun can acitan rehabilitasyonsuzlugu! nedir abi?! (2)
Nerde kalmistik...
Orta sinif-memur&ogretmen ailelerin cocuklarinin burjuva sinifa atlamasinin ilk basamagi olan universitedeydik..
Kolejlerden mezun, yaz tatillerini Avrupa'da geciren, halihazirda 2 yabanci dil konusan, kimisi zengin, kimisi cok zengin olmasa da entellektuel aile cocuklari olan kesim ile bizim sudan cikmis balik konumundaki ortasinif aile cocuklari univesitede karsilasirlar. Yaz tatillerini yine Avrupa'da geciren, okul bittiginde aile ya da aile dostu sirkete atacak olan cocuklar herhangi bir degisime ve dejenerasyona maruz kalmazlarken bizim kesim okul zamani entellektuel yuklemeler ve burjuvazi hayat tarzi bocamalari icinden yaz geldiginde Anadolu'daki siradan ailelerinin yanina donduklerinde universite oncesi siradan hayatlarina da geri donerler. Ancak artik bir sorun vardir.
Artik eskisi gibi tatmin olmazlar, mutlu olmazlar. Bir yanda universitede almakta olduklari entellektuel yukleme, bir yanda burjuvazi hayat tarzi bizim cocuklari allak bullak etmistir bile. Ne aileleri ile kucuk sehirlerinde mutlu olurlar ne de buyuk sehirdeki hayata kabul edilirler. Her ne kadar o hayatin icinde yasiyor olsalar da, yazlari yaptiklari stajlarla, aktivitelerle o hayatin icindeymis gibi yasiyor olsalar da kendileri de cok iyi bilirler ki hic bir zaman kesin bir kabul gormezler, gormeyeceklerdir de..
Okul biter.. Hayatin gerceklerine ayak diremekten usanmis, vahsi is yasamina atildiklarinda baslarina gelebilecek olanlari kestirmis olanlar, donup dolasip tilkinin gelecegi yer kurkcu dukkani'dir misali ailelerinin yolundan devam eder ve akademik hayatta kalmaya karar verirler. Sonucta oyle de boyle de yolun sonu yine ogretmenliktir.
Ayak direyen cesur kesim ise, Levent ve benzeri plazalarin yolunu tutar. Artik ne geriye donus vardir ne de aslinda herhangi bir ilerleme..
Bundan sonrasi, calis, kazan, calis, kazan.. Yilda iki hafta guneyde tatil, belki ara sira yurtdisi kacamagi.. Ancak sonuc yine ayni: Calis, kazan, calis kazan... Ve isin sonu genelde her daim mutsuzluk!
Ayni orta sinif ailenin, egitim fakultelerini secen ve anne baba izinden giderek ogretmenlik ve/veya memurluk yapan cocuklari sozkonusu gruba gore daha mutlu ve huzurludur. Gerek okuduklari okuldaki okul arkadaslari, gerekse calistiklari ortamdaki is arkadaslari yine kendileri ile ayni kesimden gelen, ayni dili konustuklari insanlardir. Sosyal cevre, entellektuel yukleme, dejenerasyon vs vs sorunu yasamazlar, hayatin malum akisinda salina salina devam ederler yollarina.
Olan bizim cocuklara olur. Ait olmadiklari yasama ortak olmaya kalkmalarinin cezasini ; Farkindasizligimin icsel dokuntusunun can acitan rehabilitasyonsuzlugu ile oderler..
.
.
.
Bu masal burda bitmez....